İnfitar Sûresi denilen bu sûre de Mekke´de inmiştir.
Âyetleri : Ondokuz;
Kelimeleri : Seksen,
Harfleri : Üçyüz yirmiyedidir.
Fasılası : harfleridir.
Meâl-i Şerifi
1- Gök çatladığı vakit,
2- Yıldızlar döküldüğü vakit,
3- Denizler yarılıp akıtıldığı vakit,
4- Kabirlerin içi dışına getirildiği vakit,
5- Herkes neyi önünden gönderdiğini ve neyi geri bıraktığını bilir.
6- Ey insan! İhsanı bol Rabb´ine karşı seni aldatan nedir
7- O Allah ki seni yarattı, seni düzgün yapılı kılıp ölçülü bir biçim verdi.
8- Seni dilediği her hangi bir şekilde parçalardan oluşturdu.
9- Hayır hayır, siz cezayı yalanlıyorsunuz.
10- Oysa üzerinizde koruyucular var.
11- Değerli yazıcılar
12- Onlar, siz her ne yaparsanız bilirler
13- Kuşkusuz iyiler nimet içindedirler.
14- Kötüler de cehennemdedirler.
15- Ceza günü ona girecekler.
16- Onlar o cehennemin gözünden kaçamazlar.
17- Ceza gününün ne olduğunu sen bilir misin
18- Evet, bilir misin nedir acaba o ceza günü
19- O gün, hiç kimsenin başkası için hiçbir şeye sahip olamadığı gündür. O gün buyruk yalnız Allah´ındır.
“Gök çatladığı vakit”.
İNFİTAR, yarılmak demek ise de, yarılmanın başlangıcı olması daha çok yaraşır. “O gün gök, bulutlar ile yarılacak ve melekler ard arda indirilecek”(Furkan, 25/25); “Gök yarılıp da kızaran, yanan ve yağ gibi eriyen bir gül gibi olduğu zaman” (Rahmân, 55/37); “O gün gök yarılmış, sarkmıştır.” (Hâkka, 69/16); “O günün şiddetinden gök çatlamıştır.” (Müzzemmil, 73/18), “Gök açılmıştır da kapı kapı olmuştur.” (Nebe´, 78/19) âyetlerinin ifade ettiği gibi meleklerin inmesi için yarılmaya başlamasıdır ki göğün terkibi, gökte bulunan cisimlerin düzeni bozularak âlemin harap olmaya yüz tuttuğu zamandır.
Önceki sûrenin başındaki kıyamet kopacağı sırada olacak oniki alâmet gibi burada da dört alâmet zikrediliyor. Bunlardan ikisi yukarıda, ikisi de aşağıda olan şeylere ait bulunuyor.
2. Birincisi göğün çatlaması, ikincisi yıldızlar saçıldığı vakit.
İNTİSER, dizili bir şeyin bağı koparak dökülüp dağılmasıdır. Yıldızların dökülmesi de genel çekim dengesinin bozulmasıyla meydana gelecek düşüş ve yok oluşlarıdır ki ipliği kopmuş inci dizilerinin dökülüp saçılmalarına benzetilerek yok oluşlarını ifade eden bir istiare-i musarraha veya mekniyye olduğunu söylemişlerdir.
3. Üçüncüsü, denizler tefcir olunduğu vakit.
Denizlerin tefciri; yarılıp akıtılması, aralarındaki ince uzun kara parçalarının yırtılıp hepsinin bir deniz haline gelmesi veya sularının çekilip kalmaması durumlarını ifade edebilir ki önceki sûrede geçen “denizlerin ateşlenmesi” ile ilgilidir.
4. Dördüncüsü, kabirler deşildiği vakit.
BA´SERE, bahsere gibi toprağı deşip dağıtarak altını üstüne, içini dışına çevirmektir. Ki bu işin zorunlu neticesi olan “çıkarmak” mânâsında da kullanılır. Bu durumda Âdiyât Sûresi´nde geleceği gibi öldükten sonra diriltme ve çıkarmadan mecaz da olur.
Zemahşerî ve diğer bazıları şöyle demiştir: “Bu kelime aslında iki ayrı kelimeden meydana gelmiş olup “ba´s” ve “isare”den kısaltılmıştır. “Bu´siret ve usire”nin hafifletilmiş yani kısaltılmış şeklidir. Bu, yontma yahut traşlama tabir olunur. Bunun Arapça´da Besmele, demek; salvele demek; hamdele, demek; havkale, demek ve dem´aze “Allah onun izzet ve şerefini devam ettirsin.” demek olduğu gibi birçok benzeri vardır.” Nitekim son zamanlarda Türkçe´de de örnekleri çoğalmaya başlamıştır.
Buna göre “bu´siret”, öldükten sonra dirilme vuku bulup kabirlerin içindekiler dışarı çıkarıldığı vakit demek olur ki “Yer dehşetli sarsıntı ile sarsıldığı ve yer ağırlıklarını çıkardığı vakit..” (Zilzâl, 99/1-2) Sûresi´nin mânâsı demektir.
5. Bu dört alâmet meydana geldiği vakit her nefis dünyada neyi öne almış ve neyi geri bırakmış olduğunu bilecektir. Çünkü önceki sûrede anıldığı üzere o vakit toplanıp dağılma olacaktır. Takdim ve tehir etmek sözlerinin birkaç mânâsı vardır:
1. Takdim ettiği, dünyada hayır olsun, şer olsun, önce kendi işlemiş olduğu amel, tehir ettiği de geriye bıraktığı, yani örnek olup da kendisinden sonra gelenlerin işlemelerine sebep olduğu iyi veya kötü amel. Çünkü hadisi şerifi gereğince “her kim güzel bir geleneğe yol açarsa ona onu işleyenlerin mükâfatı vardır. Her kim de kötü bir
geleneğe yol açarsa ona da onu işleyenlerin günah ve vebali vardır.” Dolayısıyla önce kendi yaptığı, takdim ettiği ameli; ondan öğrenip de sonra yapanlarınki de tehir ettiği geriye miras olarak bıraktığı ameli demektir. Bu mânâ İbnü Abbas ve İbnü Mesud Hazretlerinden rivayet edilmiştir.
2. Takdim ettiği, işlemiş olduğu günah; tehir ettiği de yapmamış olduğu itaattir. Bu mânâda yine İbnü Abbas´tan bir rivayet olup aynı zamanda Katâde´nin de görüşüdür.
3. Takdim ettiği, yükümlü olduğu şeylerden işlemiş olduğu; tehir ettiği de işlememiş olduğu ameller.
4. Takdim ettiği, mallarından kendisi için harcadığı; tehir ettiği de varislerine bıraktığıdır.
5. Takdim ettiği, amelinin evveli; tehir ettiği de sonudur denilmiştir.
Bütün bunlar tekrar dirilişten sonra deşilip sahifeleri ile ortaya konacaktır. Her nefis de, önceki sûrede geçtiği gibi, hakkında iyi mi, kötü mü yapmış olduğunu bütün çıplaklığıyla ayrıntılı olarak o vakit bilecektir.
Dünyanın geçiciliğini duyuracak olan herhangi bir acı değişiklik ve felaket anında, ölüm geldiği ve ölüm belirtilerinin ortaya çıktığı saatlerde insan, ömründe ileri geri ne yaptığına kısa ve toplu bir ilim edinirse de bunun ayrıntıları asıl tekrar dirildikten sonra sahifelerin açılması ile olacaktır.
6. Böylece toplanıp dağılmanın vuku bulacağı haber verildikten sonra aklen de onu düşündürmesi gereken bir hatırlatma ve ihtar olmak üzere buyruluyor ki: Ey insan!. Ey o vakitler başına gelecek olan insan!
Ata´dan bu âyetin Velid b. Muğire sebebiyle; İkrime´den Übeyy b. Halef sebebiyle indiği; Kelbî ve Mukatil´den de Esed b. Kelede sebebiyle indiği rivayet edilmiştir. Söz konusu kişi Hz. Peygamber (s.a.v)´e vurmuştu. Yüce Allah hemen onu cezalandırmayıp bu âyeti indirdi, diye rivayet edilmiştir. Sonra da “Hayır hayır, doğrusu siz cezayı yalanlıyorsunuz.” buyrulmuş olduğundan dolayı birçokları burada insandan muradın kâfir insan” demek olduğu kanaatına varmışlardır. Fakat “iniş sebebinin özel olması hükmün genelliğine engel olamıyacağı” için diğer birçokları da gurur ile isyan eden insanların hepsini kapsamış olması lafzın genelliğine daha uygun olduğunu beyan etmişlerdir. Ey insan! Seni ne mağrur etti . Seni hangi şey aldattı, gaflete düşürdü de isyana sürükledi, seni yakışmayacak işler yapacak şekilde gururlandırdı
O ikrâmı bol Rabbine karşı .
Bu hitap ve soru korkutma hitabı olması nedeniyle gururlanmaya engel olacak kahr ve celal yani üstün gelerek yıkıp ezme ve ululuk sıfatlarından biri zikredilmesi daha açık görünürken “kerim” vasfı ile özel olarak ilâhî ikramın hatırlatılmasında ince bir nükte ile büyük bir ahlakî mânâya işaret vardır. Bu, her şeyden önce şunu anlatıyor ki, ikram ve ihsanın gereği ona karşı gururlanarak saygısızlık etmek, ahlâksızlık yapmak, günaha girmek değil, aksine o ikramın yüksekliği oranında iman ve şükür ile itaatı, saygıyı, hürmet ve tazimi artırmak, nankörlük ve isyandan sakınarak yüce ahlâka yükselmektir. Şeytanların dediği gibi, “Adam sen de Allah kerimdir. İstediğini yap. Dünyada sana ettiği iyilik ve ikramını ahirette de eder.” diyerek umursamamak yalnız bir kıyas yaparak aldanmaktır. O lütuf ve ikrama layık olmadığını, onu hak etmediğini göstermektir. Çünkü gerçek ikram bir hikmet gözetilerek yapılan ikramdır. Gerçi ikram eden, yaptığı lütuf ve ikrama, gösterdiği büyüklük ve iyiliğe karşı kendisi için bir bedel ve karşılık gözetmeye tenezzül etmez. Fakat hikmetli davranmayan, ikramını layık olduğu yerde kullanmayan da kerim değil, bir müsrif demek olur. Onun için ikram sahibine karşı iman ve şükür ile itaat ve saygıyı artıracak yerde onun keremine mağrur olup da saygısızlık etmek büyük bir aldanış olduğu hatırlatılmıştır ki, bu mânâ tamamen “Sakın o aldatıcı şeytan sizi Allah´ın affına güvendirerek aldatmasın.”(Lokman, 31/33; Fâtır, 35/5) âyetinin mânâsıdır.
Bu soruyu bazıları, “beni senin keremin mağrur etti ey Rabbim!” dedirtmek için kulun göstereceği delili onu telkin etmek türünden bir kerem olarak anlamak istemişler ve bu bir hayli yayılmış ise de, bu anlayış sûrenin ifade ettiği korkutma akış ve üslubuna uygun düşmez. Ahlâk yüksekliği açısından düşünüldüğü zaman Allah´ın kerem sahibi olduğuna imanı olduğu halde isyan etmiş bir müminin bu hitaptan duyacağı utanç ve üzüntü kâfirlerin duyamayacağı bir üzüntü hissi olmak gerekir. Nitekim, “Suheyb ne güzel kuldur. Allah´tan korkmasa bile, isyan etmezdi.”( hadisinde bu yüce ahlâka işaret buyrulmuştur.
Bazı âriflerin “Allah´tan korkmasaydım yine isyan etmezdim.” demesi de bu saygıdır. Fatır Sûresi´ndeki “Allah´tan, kulları içinde ancak âlimler hakkıyla korkar.”(Fatır, 35/28) âyetinin de bunu ifade ettiği daha önce geçmişti.
Tefsirciler bu gurura sebep olmak üzere üç şey nakletmişlerdir:
Birisi, Katade´den rivayet olunduğu üzere şeytanın kötü bir şeyi güzel göstererek aldatmasıdır. “O aldatıcı şeytan sizi Allah´a karşı aldattı.”(Hadid, 57/14).
Diğeri, Hasen´den rivayet edildiği üzere cehalettir.
Diğeri de, Mukatil´den rivayet edildiği üzere, işin başlangıcında hemen ceza verilmediğinden dolayı affa aldanmaktır.
Bir de Fuzayl b. Iyaz Hazretlerine kıyamet günü, “İhsanı bol Rabb´ine karşı seni aldatan nedir ” buyurduğu zaman ne dersin denildiğinde, “indirilmiş perdelerin”, yani “günahlara örttüğün örtüler” derim demiş olduğu da söylenmiştir.
Gayet açıktır ki, bu son ikisi, yani hemen cezalandırılmadığından dolayı afva ve günahların örtülmesine güvenmek bir cahilliktir. Şeytanın kötü şeyleri güzel göstermesine aldanmak da öyle demektir. Gerçekten Ebu Hayyan ve Alûsî´nin kaydettikleri gibi Hz. Peygamber (s.a.v)´den rivayet olunduğuna göre, O bu âyeti okumuş ve “onun cahilliği” demiştir. Keza Hz. Ömer (r.a) de bunu söyleyip “İnsan cidden çok zalim, çok cahildir.” (Ahzab, 33/72) âyetini okumuştur. Bunun “Allah´tan, kulları arasında ancak âlim olanlar hakkıyla korkar.”(Fatır, 35/28) âyetinin ifade ettiği “ancak” mânâsına uygun olduğu ortadadır. Demek ki korkmak, Allah´a dair bilginin derecesi ile doğru orantılıdır.
7. Yüce Allah´ın Rabliği ve kerem sahibi olduğu da en açık misali olmak üzere insanın yaratılışında herkesin kendisine görünüp duran kudret eserleri ve kerem ile şöyle hatırlatılıyor:
O Rabbin ki seni yarattı. Burada yaratma; bünye ve uzuvları düzgünleştirme, ölçülü yapma, şekil verme ve parçaları birleştirip oluşturmadan daha önce olmak karinesiyle önce var kılmak demek olduğu açıktır. Yine bilinmektedir ki her nimetin esası olan var olma, ilâhî lütuf ve keremin birincisidir.
Sonra da senin bünye ve uzuvlarını düzgünleştirdi . “Seni bir topraktan, sonra bir nutfeden yarattı. Sonra da seni bir insan şekline getirdi.”(Kehf, 18/37) buyrulduğu ve daha bir çok âyette geçtiği gibi yaratılışını aşamadan aşamaya geçirerek ruh üflenecek şekilde
insanlık seviyesine getirdi; bünyeni, uzuvlarını, kuvvetlerini düzenine koydu, düzgünleştirdi de sana bir uyum ve itidal verdi. Burada biri “adl” kökünden birisi de “ta´dil” kökünden şeklinde olmak üzere iki kırâet vardır. İkisi de bir mânâya olarak denkleştirmek, normal hale getirmek demek olduğuna göre az önce geçen “tesviye”nin mükemmel hale gelmiş olduğunu ifade etmek üzere birkaç şekilde tefsir edilmiştir.
BİRİNCİSİ, Mukatil´den rivayet edildiğine göre göz, kulak, el, ayak gibi çift uzuvların denkliği ve ayrıntıları anatomide bilindiği üzere vücudun her taraftan orantılı ve düzgünlüğü demek olup “Evet, onun parmak uçlarını bile düzeltmeye kadir olduğumuz halde”(Kıyamet, 75/4) âyetinin ifade ettiği gibi olur. Fakat bunda insanlık özelliğini ifade eden itibar ve değer açık değildir.
İKİNCİSİ, Ata´nın İbnü Abbas´tan rivayet ettiği izah şeklinde ise: “Belini doğrultu, dik ve dengeli kıldı, eğri belli hayvanlar gibi yapmadı.” diye tefsir edilmiştir ki, bunun hem insanın olgunlaştığını gösteren özelliği, hem de bünye ve uzuvları düzene koyduktan ve insanı, insan denilecek şekle getirdikten sonra olması daha açıktır. Zira çocuklarda görüldüğü gibi insanın belini doğrultup da ayakta dik ve doğru olarak yürüyebilmesi de uzuvları düzene koymanın tekamülünde bir aşamadır.
ÜÇÜNCÜSÜ, Ebu Ali Fârisî´nin yazdığına göre, “sana itidal verdi” demek, bu mânâların hepsini ifade edici olarak “Seni en güzel şekle koyup en güzel biçimde çıkardı ve bu denge ile seni akıl, fikir ve kudreti kabul etmeye yetenekli kılıp bu şekilde diğer canlı ve bitkilere hakim kıldı. Seni, bu âlemdeki diğer varlıkların ulaşamadığı bir olgunluk derecesine çıkardı.” diye tefsir edilmiştir ki “Onun yaratılışını tamamladığım ve içine ruhumdan üflediğim vakit.” (Hıcr, 15/29) ve “Onları, yarattıklarımızın bir çoğundan gerçekten üstün kıldık.” (İsra, 17/70) mânâlarına uygundur. Bunların hepsi Allah´ın bir lütuf ve keremidir.
Bundan başka şeddesiz olarak döndürmek, eğip çevirmek mânâsına da tefsir edilmiştir ki, bunun da iki ayrı mânâya gelme ihtimali vardır.
BİRİNCİSİ, eksiklikten olgunluğa, uygun olmayan şekilden uygun olan şekle çevire çevire en güzel suret ve biçime getirdi demek olarak, yine arınma mertebelerini ifade etmiş olur ki bu da kerem sayılan şeylerdendir.
İKİNCİSİ, düzgünleştirilerek en güzel biçime getirildikten sonra
“Sonra da onu aşağıların aşağısına çevirdik.” (Tin, 95/5) buyrulduğu üzere olgunlaştıktan sonra eksiltmek ve aşağılara doğru çevirmek mânâsını ifade etmiş olur ki, bu mânâ keremi değil de o kereme aldananlara karşı kerem sahibinin tasarruf kudretini göstererek korkutma ve ahiretin var olduğunu gösterme mahiyetinde olmuş olur.
8. “Seni dilediği her hangi bir şekilde parçalardan oluşturdu”. Bu âyetin de bir kaç izah şekli vardır:
BİRİNCİSİ, edatı fiili ile ilgili yani onun mef´ûlü; kelimesi meâlinde sorudan çevrilmiş sıfat, onu desteklemek için ziyade edilmiş; cümlesi kelimesinin sıfatı ve bunlarla cümlesi ´nin bir beyanı olmaktadır ki meâli şöyle olur: “Allah seni çeşitli suretlerden dilediği her hangi bir surette oluşturup şekil verdi”. Bu mânâya göre “terkib”, “ahsen-i takvim”i, yani en güzel biçimde yaratmayı beyan ile Allah´ın keremlerinden biri olur.
İKİNCİSİ, ´nin şart edatı olmasıdır. Dolayısıyla gelecek zaman mânâsında olarak, “Seni hangi surette dilerse öyle oluşturup şekil verir. Dilerse o güzel insan kılığından çıkarır da en çirkin suretlere kor, aşağıların aşağısına yuvarlar.” demek olur. Bu mânâya göre, gururun cezasına işaretle bir korkutma olur.
ÜÇÜNCÜSÜ; , fiilinin mef´ûlü; e sıfat; cümlesi de ´nın mevsûl veya sıfat veya şart olmasına göre ayrı bir cümle olmaktır. Bu takdirde mânâ, “Seni her hangi bir surette denkleştirdi, yahut evirdi çevirdi, dilediği gibi seni oluşturdu, yahut dilerse başka bir surette oluşturur.” demek olup önceki iki mânânın ikisini de kapsar. Âyetin, bu mânâların hepsine gelme ihtimali vardır ve bu mânâları vermek sahihtir. Bazısında suret, farklı güzellik mertebelerinden herhangi birisi; bazısında da güzellik ve çirkinlikte farklı ve değişik şekillerden herhangi birisi demektir. Dolayısıyla ana, baba ve diğer akrabaya benzeyip benzememek, renk, uzunluk, kısalık, erkeklik dişilik, sağlamlık, çürüklük, iyi veya kötü kişi olmak, zekilik ve ahmaklık gibi maddî ve manevî bütün suret ve vasıfları kapsar.
İbnü Cerir, Ebu Rebah Lahmi´den şöyle rivayet etmiştir: Hz. Peygamber (s.a.v) Ebu Rebah´a, “neyin oldu ” diye sormuş. Sonra aralarında şu konuşma geçmiş:
– Ey Allah´ın Resulü! Ne çocuğum olabilir. Ya oğlan, ya kız.
– Kime benziyor
– Ey Allah´ın Resulü! Kime benzeyebilir Ya babasına, ya anasına.
– Öyle deme. Meni rahimde yerleşince yüce Allah onunla Âdem arasındaki her nesebi hazır eder. Allah´ın kitabında şu âyeti okumadın mı “Seni dilediği herhangi bir şekilde terkib etti.” Buradaki demektir. Yani, seni dilediği şekle sokar, o surete koyar.
Görüldüğü gibi hadis üç şeye işaret ediyor:
BİRİNCİSİ, yahut ´da şart mânâsının bulunması,
İKİNCİSİ, atalara çekme (atavizm) denilen soya çekme özelliğidir ki, bir meni Âdem´den beri atalarından intikal ede gelen soyların, özelliklerin her birini kapsayabilir.
ÜÇÜNCÜSÜ de tabiî (doğal) ve irsî (kalıtsal) demek olan bu soya çekim hususunda da etkili olanın, doğa değil, yüce Allah´ın dilemesi olduğunun isbatıdır. Çünkü ana-baba gibi yakın akrabaların özelliklerine ta Âdem´e kadar varan uzak atalardan birinin özelliğinin galip getirilmesi, o farklı ve değişik tabiat ve suretler üzerinde yüce Allah´ın irade ve dilemesinin hakim olduğunu gösterir. Demek ki iyi veya kötü olarak tabiî (doğal) ve irsî(kalıtsal) değerler yok değildir. Onlar da düşünülmelidir. Fakat hükmün onlarda değil, sadece yüce Allah´ın dilemesinde olduğu bilinmeli ve ona yükselmeye çalışmalıdır. Bu ise yüce Allah´ın keremine aldanmakla değil, onun keremiyle beraber kudret ve hikmetini de düşünerek ilerde ona layık olmak hakkını kazanmak ve azabından korunmak için iman ve şükür ile itaate ve iyi amellere sarılmakla olur.
9. Hayır hayır. Bu, Allah´ın keremine güvenip aldanmaktan sakındırmaktır. Yani “öyle mağrur olmayın”. Fakat siz, O keremin kıymetini bilmiyorsunuz dini yalanlıyorsunuz, o kerim olan Rabb´ınızın keremine karşı onun emir ve yasaklarına teslim olarak, yani tam bir ihlâs (içtenlik) ve boyun eğişle itaat ederek o kereme layık yüksek ahlâk ile güzel ameller yapmak görev ve sorumluluğuna ve ona göre hesap ve ceza olacağına inanmıyorsunuz. Bir gün olup da Allah´ın iyilere iyiliklerine karşılık sevap ve mükafat vereceğini, kötülere de kötülükleri sebebiyle ceza verceğini yalanlar bir şekilde gururlanıyor, aldanıyorsunuz. Çünkü Allah´ın lütuf ve kereminden ümidi kesmek, sevap ve mükâfatına inanmamak küfür olduğu gibi, azap ve cezasından emin olmak, güç ve kudretini tanımamak da küfürdür. Bunu açıkça yapmak açık küfür, dolaylı yapmak da dolaylı küfür olmuş olur.
Bundan hitabın kâfirlere olduğu anlaşılırsa da kelimesi ile iki cümleyi birbirine bağlamak, kelâmda bir kesinti ve geçiş ifade ettiği için daha önce ifade edilen şeylerin kâfir ve asiyi kapsamasına engel olmaz. O gururun küfre kadar varabileceğini beyan ile sakındırmayı takviye edip desteklemiş olur.
Fatiha Sûresinde “din gününün sahibi”(Fatiha, 1/4) âyetinin tefsirinde geçtiği üzere burada da “din”, küllî ve cüz´î olarak iki mânâ ile de düşünülmüştür: İslâm ve ceza. Çünkü din, lügatte ceza, yani yapılan bir işe iyi veya kötü bir karşılık vermektir. Bunun hakkı da iyiye iyi ile, kötüye kötü ile cezadır. Bunun için Yusuf Sûresi´nde “melik´in kanununa göre.” (Yusuf, 12/76) âyetinde geçtiği üzere görev ve sorumluluk hükümlerini belirleyen kural ve âdetlere dahi din ve şeriat denir. “Sizin için dinden Nuh´a tavsiye ettiğini şeriat yaptı.”(Şûrâ, 42/13) âyetinin tefsirine bkz.)
Bu nedenle örf ve şeriatte din, insanları hamde, yani medih ve övgü ile mükafata layık, güzel tercihleriyle iyi olan şeylere kendiliklerinden sevk eden ilâhî kanundur. Bunun hakikati de “Doğrusu Allah katında din ancak İslâm´dır.”(Âl-i İmran, 3/19) buyrulduğu üzere İslâm´dır. Bunun esaslarından biri de ahirette tekrar dirilmek ve cezadır. İşte burada Allah´ın keremine mağrur olup aldanmakla dini yalanlamak, doğrudan doruya Allah´ın dini olan İslâm´ı yalanlamak demek olursa da, bu yalanlama, özellikle onun hükümlerinden biri olan öldükten sonra dirilme ve cezayı ve bunun gereği olarak görev ve yükümlülüğü yalanlamak mânâsına geldiği için, “siz mağrurlanıp saygısızlık etmekle cezayı ve dolayısıyla dini kökünden yalanlamış oluyorsunuz” meâlinde olur. Bundan dolayı böyle yerlerde “din”i sadece “ceza” ile tefsir etmek daha kestirme olacağından çoğunlukla bu mânâ tercih olunmuştur. Yani, siz demek ki cezayı yalanlıyorsunuz ve onun için Allah´tan korkmuyor mağrurlanıyorsunuz.
10. Oysa üzerinizde muhakkak koruyucular var, yani iyi ve kötü her yaptığınızı gözetip korumak ve zabıt (tutanak) tutmakla görevli hafıza güçleri, “hafaza” ve “hâfizîn” denilen gözcü melekler var.
11. Öyle ki değerli ve yazıcı ünvanını almışlardır. Her biri Allah katında saygın, görevlerinde kusur etmez kâtipler, dürüst hak yazıcılarıdır.
12. Her ne yapıyorsanız bilirler, iyi ve kötü hiç birini kaybetmeden hepsini hak yazısıyla amel defterinize bile bile yazarlar ve öyle şahitlik ederler.
Önceki sûrede anılan sahifeler öyle dağıtılırlar.
Bu kâtiplerin bu niteliklerle nitelenmesinde hesap ve ceza işinin önemini
hatırlatma vardır. Öyle ki yüce Allah bu iş için öyle değerli kâtipler memur etmiştir. Onun için o yazının, o ilim ve korumanın neticesini beyan mânâsında buyruluyor ki:
13. Kuşkusuz iyiler, sözünde ve fiilinde doğru, hayır ehli iyi kişiler (Geniş bilgi için Dehr Sûresinin tefsirine bkz.) Muhakkak bir Naîm cennetinde
14. ve kuşkusuz ki suçlular, Rabb´ine karşı terbiyesizlik edip aşırı isyan ve muhalefet yoluna sapanlar muhakkak bir Cahîm, (yani şiddetli bir cehennem ateşi) içindedirler.
15. O din günü, yani yalanladıkları o ceza günü ona yaslanacaklardır.
16. Ve onlar o cehennemden gaip olmayacaklardır. Daima ve sonsuza kadar onun içinde kalacaklardır.
İşte o yaratılışın, o ilmin, o yazının, o korumanın neticesi iyiler ile kötüleri böyle ayırt ederek iyileri cennete, kötüleri cehenneme gönderecek olan sonsuz cezadır.
İbnü Kuteybe´nin “Kitabu´lİmâme”sinde ayrıntıları anlatıldığı üzere şöyle nakledilir:
Süleyman b. Abdülmelik Mekke´ye giderken Medine´ye uğradığında ileri gelen zatlardan biri olan Ebu Hazim´i getirtmiş ve onunla karşılıklı bir sohbette bulunmuş idi. Ebu Hazim ona çok acı öğütler vermiş, neticede aralarında şu sorulu cevaplı konuşma olmuştu.
Süleyman: Ey Ebu Hazim! Yarın Allah´a varmak nasıl olacak
Ebu Hazim: İhsan sahibine gelince o, yolculuğundan evine ve çoluk çocuğuna dönen bir yolcu gibi; isyankâr ise efendisine geri dönen kaçak köle gibi Allah´a varacak.
Bunun üzerine Süleyman ağladı da:
Keşke Allah yanında bize ne var bilseydim dedi.
Ebu Hazim: Amelini Allah´ın kitabına arzet.
Süleyman: Allah´ın kitabının neresinde
Ebu Hazim: “iyiler cennette, kötüler cehennemde.”
Bu hatırlatmadan sonra o ceza gününün zeka ile ve akıl yürütmeyle tahmin edilemeyen azamet ve dehşeti haber verilmek üzere buyruluyor ki:
17. Sana o din gününün ne olduğunu ne bildirdi Yani,
onun ne büyük ceza günü olduğunu bildin mi Ey muhatap! Hayır sen onu akıl yoluyla bilemezsin. Çünkü o, dünyada bir benzeri olmuş, akıl yürütmeyle bilinebilecek ceza günleriyle ölçülemez.
Bazıları buradaki hitabın, engel olma ve korkutma yoluyla kâfire olduğu kanaatine varmış ise de çoğunluğun açıklamasına göre Resulullah (s.a.v)´a hitaptır. Çünkü vahiy gelmezden evvel bunu bilmiyordu. Bununla beraber önceki sûrede geçmiş olan “Her nefis ne hazırlayıp getirdiğini bilecek.” (Tekvir, 81/14) âyeti ile bu sûrenin başında geçmiş bulunan
âyeti gereği her nefis için o günün dehşet ve azametini hakkıyla bilmek ancak bizzat bu olayın meydana gelme ve görülme zamanında olabileceğinden dolayı hitabın her nefse yapılmış genel bir hitap olması bizce daha uygundur.
18. “Evet, bildin mi nedir o ceza günü ” Bu tekrarda iki nükte vardır:
Birisi, korkutmayı desteklemek için te´kit (vurgu)tir. Biri de, cennetliklere ait olan ile cehennemliklere ait olana ayrı ayrı işaret olmasıdır.
Bu sorudan sonra şöyle haber veriliyor:
19. O din günü, o ceza o gündür ki, hiçbir nefis bir nefis için bir şeye mâlik olamaz. Hiç kimse ne mümin ne kâfir, ne iyi ne kötü hiç kimsenin hesabına zerre kadar bir şey yapamaz. O gün emir yalnız Allah´ındır. O ne emrederse ancak o olacaktır. Onun için, “Ölçü ve tartıda hile yapanların vay haline…”(Mutaffifin, 83/1) –
